De broers Roelof en Bertus, beter bekend als ‘De Dunning broers’, slapen samen in het bed waarin ze ooit geboren zijn. Elke dag wordt het bed met liefde en zorg door Bertus opgemaakt. We mochten een paar dagen meekijken in het leven van de broers die volledig hun eigen, dagelijkse gangetje gingen en zich niet stoorden aan onze aanwezigheid. Ze deden zelfs een dutje in aanwezigheid van de camera.

In 2011 liep ik samen met mijn crew een jaar lang mee op de redactie van weekblad Libelle. Libelle wordt gemaakt door en voor de Nederlandse vrouw. Tijdens de Libelle zomerweek hebben we ‘haar’ - de Nederlandse vrouw- geportretteerd. Een dag lang ongegeneerd naar mensen kijken, daar word ik heel blij van!

Mijn schoonvader is overleden door euthanasie, uitgevoerd door zijn huisarts. Toen de huisarts die bewuste avond in de auto stapte en naar huis reed, dacht ik: Wie vangt hem op?, Hoe was dit voor hem? Ik besloot er een film over te maken: euthanasie vanuit het perspectief van de huisarts. De research-en opnameperiode van de film was een intens en bijzonder proces.

Nestblijvers vertelt over drie volwassenen die thuis zijn blijven wonen, De moeder van de nog altijd thuiswonende Michel wordt 100 jaar en trakteert zichzelf en Michel, in de aanloop naar het feest. op een knipbeurt aan huis. Het was een ‘cadeautje’ voor ons als filmmakers toen de kapster een opblaasbare droogkap bij moeder opzette. Deze film zit vol met dit soort cadeautjes.

Frans en Miriam zijn de liefdevolle gezinshuisouders van vier pleegkinderen die op last van de rechter uit huis zijn geplaatst. Een goede omgang met de ouders van de kinderen vinden zij erg belangrijk maar dit vergt veel tijd en begeleiding.

In deze jeugddocumentaire volgen we ‘de zaak van het filmpje’ die wordt behandeld door de jongerenrechtbank van Open Schoolgemeenschap Bijlmer in Amsterdam Zuid-Oost. Ik vind het heel dapper dat de jongens die het bewuste filmpje viral hebben laten gaan en zich moeten verantwoorden voor de rechtbank, uiteindelijk toestemming hebben gegeven om deze zaak te volgen en hun te filmen.

Voor het reportage-en opinieprogramma Altijd wat! van KRO-NCRV maakte ik onder andere een aantal korte documentaireportretten, onder de noemer: Zing, vecht, huil. De hoofdpersonen van deze portretten geven een bijzondere draai aan hun leven, iets dat je totaal niet verwacht. Patholoog anatoom Frank van de Goot en Teus van der Kolk zijn me erg bij gebleven. Teus rent marathons ondanks zijn ziekte van Parkinson en Frank doet ook iets speciaals…

Vanaf het eerste jaar van de Filmacademie wist ik het zeker: mijn eindexamenfilm zou over Ida gaan. Ida was al mijn hele leven aanwezig – als goede vriendin van mijn moeder, maar ook als een figuur die me als kind verbaasde. Ze sprak op een vreemde manier, rook niet prettig, en in mijn ogen leek ze vooral een groot kind.

Pas jaren later vertelde mijn moeder me over het verleden dat Ida met zich meedroeg. Toen begreep ik dat gedrag en karakter vaak diepgeworteld zijn in iemands jeugd. Dat inzicht werd het vertrekpunt van deze film en een inspiratie voor mijn werk in het algemeen: Hoe word je gevormd en welk verhaal schuilt erachter een persoon?